WONEN IN ITALIË – Natte lente
De zon schijnt en de lucht is blauw. En ik loop ook weer rond in m'n korte broek. Is dat zo bijzonder, vraag je je misschien af? Daarvoor ga je toch ook naar Italië, voor het mooie weer?
Jazeker, maar zo vanzelfsprekend is dat de afgelopen tijd niet, want we hebben een hopeloos voorjaar achter de rug met veel regen. De mensen hier praten nergens anders over. Zondag 23 juni: stromende regen, maandag 24 juni: regen. Volgens de bewoners van hier is dit in deze periode van het jaar nog nooit voorgekomen.
Het is niet zo dat we drie maanden stortregens hebben gehad, zeker niet, maar op veel dagen die aanvankelijk zonnig begonnen, verschenen in de middag donkere wolken aan de hemel die flinke buien produceerden.
Dan was het gauw de tuinkussens binnen halen en ook zelf naar binnen want in een kletsnatte tuin is het niet gezellig zitten. Veel mensen uit het dorp vertellen dat ze de kachel 's avonds aan hebben. Want ook de echte warmte wil maar niet komen.
Ja en dan ben je met je hele hebben en houden naar Italie verhuisd, heb je alle schepen achter je verbrand, allemaal om in dat heerlijke subtropische klimaat te kunnen wonen en dan dit 🌧.
Zondagmiddag was ik op een feestje waar veel buitenlanders waren. Sip zaten ze op de waranda terwijl de regen om ons heen kletterde. "En dan te bedenken dat het in München nu 28 graden is" mopperde de Duitse Anette. "Dan moet je naar München gaan" reageerde een Nederlander geërgerd.
Voor de bewoners hier is het ook een ramp. Heel veel groente en fruit staat verrot op de velden. "M'n aardbeien kun je allemaal weggooien" zei de vader van een vriendin waar ik gisteren was.
Het is wel groeizaam weer. Giorgio moet om de week komen maaien. Het groen vliegt de grond uit, en nooit zagen de velden en bomen er zo frisgroen uit en bloeide het onkruid zo welig. Vaak met prachtige bloemen, bij het wieden (tussen de buien door) laat ik dan ook veel staan.
Het is grappig om te zien hoe ieder hier op zijn eigen manier mee omgaat. Niemand kan er iets aan doen maar toch moeten mensen af en toe hun frustratie kwijt.
Ik ben soms ook zwaar geïrriteerd en hoor mezelf tegen die arme Grazia zeggen: "Nog één zo'n zomer en ik verkoop m'n huis!" En zeker als ik dan 's avonds op het journaal zie dat ze in Calabrië en Sicilië op het strand liggen.
Maar dan denk ik weer: waar maak ik me druk over. Hoeveel heerlijke lentes en zomers heb ik hier al wel niet gehad. Het weer is gewoon een beetje van slag. In deze hele regio. Zelfs in Barcelona of, dichterbij, in Iseo.
Ik belde m'n vrienden daar en kreeg zoon Nicola aan de lijn. Ik vroeg meteen naar het weer. "Christina het is hier 40 graden. Het heeft al een maand niet geregend en het water in het meer heeft nog nooit zo laag gestaan."
Net toen ik hierop wilde reageren, barstte hij in lachen uit en riep: "Grapje Christina, ik hield je voor de gek, het regent hier ook voortdurend en het is hartstikke koud".
Er is niks aan te doen en we zullen moeten afwachten of er nog een hittegolfje voor ons in zit. Iedereen zit trouwens de hele dag op de weerapp te kijken.
Opnieuw voorspelt Meteo warme dagen. Gisteren was het mooi en in het weekend wordt het 29 graden. Maar het kan best zijn dat naarmate die dagen dichterbij komen, er weer steeds meer druppels bij getekend worden....
Mijn rode zelfgebreide trui is af en ik overweeg onmiddellijk met een volgende trui te beginnen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
